Gebruik van de blog

De blog zal nog hoofdzakelijk gebruikt worden voor berichtgeving over buitenlandse congressen edm. De edito wordt niet meer gepubliceerd omdat de volledige Transcom Info te consulteren is op :

http://issuu.com/acvtranscom/docs

Gebruik van de blog

De blog zal nog hoofdzakelijk gebruikt worden voor berichtgeving over buitenlandse congressen edm. De edito wordt niet meer gepubliceerd omdat de volledige Transcom Info te consulteren is op :

http://issuu.com/acvtranscom/docs

Gebruik van de blog

De blog zal nog hoofdzakelijk gebruikt worden voor berichtgeving over buitenlandse congressen edm. De edito wordt niet meer gepubliceerd omdat de volledige Transcom Info te consulteren is op :

http://issuu.com/acvtranscom/docs

Edito Transcom Info april 2011 - Europa : een heerlijke nieuwe wereld ?

De voorbije weken heb ik talloze keren teruggedacht aan een boek dat ik vorige zomer heb gelezen. In ‘Heerlijke nieuwe wereld’ vermomt de Duitser Günther Wallraff zich als zwarte migrant, als dakloze, en ging - eveneens vermomd - bij een callcenter en een industriële bakkerij werken. Hij liet zich tevens door de rechtstreeks betrokkenen informeren over het lot van personeelsleden van toprestaurants, Starbucks en de Duitse spoorwegen, om af te sluiten met een hoofdstuk over het verbieden en neutraliseren van ondernemingsraden en vakbonden in de bedrijven. Een boek dat niet de extreme mistoestanden opzoekt, maar de lezer wil confronteren met het schokkende van de ‘normale omstandigheden’. Wallraff schreef het boek uit frustratie omdat de wereld, in tegenstelling tot de hoop die hij koesterde in het begin van zijn carrière, allesbehalve humaner en rechtvaardiger is geworden. De boodschap van het boek is dat we ons op de borst kloppen over onze heerlijke nieuwe wereld, terwijl steeds meer mensen aan de onderkant van de maatschappelijke ladder leven. Geen minimumloon, werkende armen, meer uitzendkrachten, besparingen in de openbare sector, optrekken van de pensioenleeftijd, loonmatiging,…Dit zijn hallucinerende maatregelen die Merkel uit het boek van Wallraff wil overhevelen naar Europa. En daarop zeggen we duidelijk met z’n allen neen. Wij hebben niet gedurende 125 jaar een sociale strijd gevoerd om dit nu zomaar te grabbel te gooien. Het door onze werkgevers en sommige politieke partijen zo geroemde Duitse model kan enkel succescijfers voorleggen omdat het teert op een enorme export. En dit alleen omdat de loonmatiging zorgde voor een concurrentieel voordeel voor de Duitse ondernemers. Het gevolg is dat de landen die nu zware klappen krijgen door Duitsland uit de markt werden geprijsd (en, o ironie, door datzelfde Duitsland met de vinger worden gewezen). Wie daarnaast verder kijkt en de ballon doorprikt merkt dat de Duitse binnenlandse markt veel zwakkere cijfers kan voorleggen met een stagnerende vraag van de consumenten en een groeiende ongelijkheid en armoede. En daar worden we keihard geconfronteerd met de heerlijke nieuwe wereld die Wallraff in zijn boek heeft neergepend. 

Edito Transcom info maart 2011 : Ten strijde voor de automatische loonindexering

Voorzichtige euforie toen de economie na de crisisperiode een heropleving inzette, begint opnieuw plaats te maken voor gematigd pessimisme. Olieprijzen swingen de pan uit en zorgen voor een vertragingseffect op de groei van de wereldeconomie. Hoe komt dit? De democratiseringsprocessen in Afrika en het Midden-Oosten, die we als syndicalist natuurlijk enkel kunnen toejuichen, hebben jammer genoeg een pervers effect op speculanten. Omdat wordt gevreesd dat de onrust op landen met grotere oliereserves zal overslaan, kopen deze koningen van de korte termijnwinsten nu olie in, waardoor nog meer schaarste ontstaat en de prijs nog meer stijgt, en ze op het einde van de rit bij verkoop nog hogere winsten kunnen opstrijken. Maar ondertussen voelen wij het aan het tankstation wel in onze portefeuille. Ons dagelijkse leven en economie hangen dus enorm af van externe factoren. Sommige van die factoren kunnen en moeten we als vakbond echter trachten te beïnvloeden. Zo is er een enorme druk op de automatische indexering, vooral sinds Angela Merkel er geen geheim meer van maakt dat ter compensatie van het vooral door Duitsland gespijsde steunfonds, er in heel Europa naar Duits model op sociale verworvenheden bespaard moet worden. Ook de index moet het ontgelden. Gelukkig is er in de nieuwe ontwerpvoorstellen van Europees Raadsvoorzitter Van Rompuy en Europees Commissievoorzitter Barroso geen sprake meer van een afschaffing van de automatische loonindexering. Het was zelfs vreemd om te lezen dat volgens Eurocommissaris voor Economische en Monetaire Zaken Rehn, Fin en liberaal, ons "verstandig ontworpen" systeem aanzienlijk verschilt van ouderwetse indexsystemen die schadelijk zijn voor het concurrentievermogen. We mogen met fierheid zeggen dat het ACV tijdens de IPA-besprekingen zich heeft opgeworpen als pleitbezorger waardoor de index verzekerd blijft. De andere vakbonden hebben deze kans gemist waardoor het indexmechanisme vandaag een bevoegdheid wordt van de politieke overheid. Waakzaamheid blijft dus zeker geboden. We zullen moeten blijven argumenteren dat ons systeem de beste garantie is voor het behoud van onze koopkracht. Men zegge het voort !!!

Edito Transcom Info februari 2011 : Kunnen we echt geen compromissen meer sluiten?

Hoe langer de politieke crisis duurt, hoe meer stemmen er weerklinken die zeggen dat de grenzen van het Belgische overlegmodel bereikt zijn. Dat de sociale partners enkele weken geleden een akkoord bereikten over het IPA, was een hoopgevend signaal. Zij bewezen dat compromissen sluiten geen onmogelijke opdracht was. Twee weken later volgde de ontnuchtering: ABVV en ACLVB schoten het akkoord aan flarden. Meteen flitste de vraag door ons hoofd of ook de grenzen van het sociale overlegmodel bereikt waren. Maandenlang werd genegotieerd om een evenwichtig akkoord uit te werken. Dan begrijp je niet dat mensen die het akkoord aan hun instanties zouden voorleggen, het daarna niet verdedigen aan de achterban. Als ACV wisten we dat dit akkoord positieve én negatieve punten bevatte, realiseerden we ons dat het akkoord het hoogst haalbare was en waren we ons bewust van de risico’s van een afkeuring. We hebben dan ook consequent onze verantwoordelijkheid genomen. Jammer genoeg blijken we aan werknemerskant alleen te staan. Blijkbaar zijn we de enige vakbond die beseft dat we niet blind kunnen zijn voor de economische en politieke realiteit en dat we een compromis altijd toegevingen inhoudt. Het valt wel op dat een van de grootste overwinningen, het behoud van de index, niet beschouwd wordt als een overwinning maar als een reeds lang verworven recht. Dat dit niet zo is, bewezen de ideeën van Merkel en Sarkozy die de afschaffing van de koppeling van de lonen aan de index aan heel Europa wilden opdringen. Het is trouwens ook een illusie om te denken dat men in het buitenland zal voorbijgaan aan de aangekondigde stakingen in de bedrijven en een nationale actiedag. Het zoveelste signaal dat een wolk van immobilisme boven ons land hangt. Ons kan alvast niet verweten worden dat we onze nek niet hebben uitgestoken. Ook ACV-Transcom keurde het akkoord met een tweederde meerderheid goed, hoewel er wel misnoegdheid was over de te miniem ervaren koopkrachtmaatregelen die in het IPA vermeld stonden.

Edito Transcom Info januari 2011 : Een hoopvolle nieuwjaarsbrief

Elk jaar wordt met de overgang van oud naar nieuw gegrossierd in positieve en hoopvolle wensen voor het nieuwe jaar. Ook ACV-Transcom wil zijn leden en militanten zowel professioneel als privé het beste wensen voor 2011. We hopen dat dit jaar op sociaal-economisch vlak echt een verandering met zich meebrengt. Want zeg nu zelf… zelfs met het mes op de keel durven onze politici het niet aan noodzakelijke stappen te zetten. De klimaatconferentie in Cancun leverde wel een akkoord op, maar het ligt nog mijlenver van een ambitieus pact dat een perspectief biedt om de opwarming van de aarde te beperken. De financiële crisis werd met geld van de overheden gesmoord, maar het zadelde de nationale schatkisten wel met een enorme schuld op, waardoor de komende jaren bespaard moet worden op gezondheidszorg, pensioenen, onderwijs, infrastructuur en minder kan worden geïnvesteerd in cultuur, duurzame en waardige jobs en de bestrijding van armoede. Bovendien zien we dat bij de financiële instellingen het ‘business as usual’-model opnieuw regeert omdat de politici het hebben verzuimd om de banken tot enige vorm van verantwoording te verplichten. Opnieuw zien we met lede ogen dat de rijkdom wordt opgezogen door de rijke klasse en dat er zelfs geen kruimels meer overschieten voor de minder gegoeden. Daarnaast moeten we vaststellen dat de regeringsvorming in het slop blijft zitten omdat een compromis quasi onmogelijk lijkt en blijkt dat de wens van de sociale partners om tot een interprofessioneel akkoord voor het kerstverlof te komen, niet haalbaar was omdat de besprekingen moeilijk of op het randje van het onmogelijke verlopen. Laat ons hopen dat het algemeen belang dit jaar voorrang begint te krijgen op het eigen belang, dat de creatie van welvaart iets mag zijn waar iedereen wel bij vaart. Als vakbond blijven we immers deze strijd voeren. We blijven aan de alarmbel trekken, maar het is aan de beleidsmakers om een beleid te durven voeren dat gericht is op waardig werk voor iedereen, dat maatregelen neemt om welvaart te herverdelen en er bovendien over waakt dat onze planeet niet wordt uitgeput.