Edito Transcom info maart 2011 : Ten strijde voor de automatische loonindexering

Voorzichtige euforie toen de economie na de crisisperiode een heropleving inzette, begint opnieuw plaats te maken voor gematigd pessimisme. Olieprijzen swingen de pan uit en zorgen voor een vertragingseffect op de groei van de wereldeconomie. Hoe komt dit? De democratiseringsprocessen in Afrika en het Midden-Oosten, die we als syndicalist natuurlijk enkel kunnen toejuichen, hebben jammer genoeg een pervers effect op speculanten. Omdat wordt gevreesd dat de onrust op landen met grotere oliereserves zal overslaan, kopen deze koningen van de korte termijnwinsten nu olie in, waardoor nog meer schaarste ontstaat en de prijs nog meer stijgt, en ze op het einde van de rit bij verkoop nog hogere winsten kunnen opstrijken. Maar ondertussen voelen wij het aan het tankstation wel in onze portefeuille. Ons dagelijkse leven en economie hangen dus enorm af van externe factoren. Sommige van die factoren kunnen en moeten we als vakbond echter trachten te beïnvloeden. Zo is er een enorme druk op de automatische indexering, vooral sinds Angela Merkel er geen geheim meer van maakt dat ter compensatie van het vooral door Duitsland gespijsde steunfonds, er in heel Europa naar Duits model op sociale verworvenheden bespaard moet worden. Ook de index moet het ontgelden. Gelukkig is er in de nieuwe ontwerpvoorstellen van Europees Raadsvoorzitter Van Rompuy en Europees Commissievoorzitter Barroso geen sprake meer van een afschaffing van de automatische loonindexering. Het was zelfs vreemd om te lezen dat volgens Eurocommissaris voor Economische en Monetaire Zaken Rehn, Fin en liberaal, ons "verstandig ontworpen" systeem aanzienlijk verschilt van ouderwetse indexsystemen die schadelijk zijn voor het concurrentievermogen. We mogen met fierheid zeggen dat het ACV tijdens de IPA-besprekingen zich heeft opgeworpen als pleitbezorger waardoor de index verzekerd blijft. De andere vakbonden hebben deze kans gemist waardoor het indexmechanisme vandaag een bevoegdheid wordt van de politieke overheid. Waakzaamheid blijft dus zeker geboden. We zullen moeten blijven argumenteren dat ons systeem de beste garantie is voor het behoud van onze koopkracht. Men zegge het voort !!!