Edito Transcom Info juli 2010: Op zoek naar evenwichten

Het ACV-Congres lonkt om de hoek. In september zullen onze militanten een tweede keer geconsulteerd worden om onze amendementen die we eind oktober op het congres zullen verdedigen, definitief vorm te geven. Het congres zal vooral uitkijken naar de visie van onze centrale op duurzaam transport en groene fiscaliteit. In het licht van de voorbije federale verkiezingen hebben we echter onze ideeën in avant-première al aan de nieuwe federale bewindvoerders bekend gemaakt. Op hun schouders rust immers een immense verantwoordelijkheid. Er moet bespaard worden, maar tegelijkertijd mag de economie niet worden afgeremd. Deze evenwichtsoefening wordt nog moeilijker gemaakt doordat we ons – tevens noodzakelijke – klimaatdoelstellingen hebben opgelegd. Op elk van deze domeinen speelt transport een enorme rol. Als we nu besparen door minder te investeren in infrastructuur, stellen we de heropleving van de economie onherroepelijk uit. En als we dan kiezen voor investeringen, laten we die keuze dan afhangen van het effect op het milieu of kiezen we vanuit een meer pragmatisch standpunt? Wij trekken alvast de kaart van de multimodaliteit omdat elke transportmodus zijn voor- en nadelen heeft en de keuze voor een transportmiddel moet afhangen van economische, maar ook van ecologische en sociale factoren. We zijn dus in deze crisistijden steeds op zoek naar evenwichtige keuzes, maar wat we van deze regering verwachten is dat het de juiste keuzes zijn. De ministers moeten ervoor zorgen dat we een zorgeloze toekomst tegemoet kunnen gaan. Want zolang het belangrijkste evenwicht, dat van de begroting, niet werd gevonden, is er slechts één de dupe en dat is Jan Modaal. We kunnen alleen maar hopen dat dit evenwicht op een sociaal verantwoorde manier kan worden bereikt. Ondertussen wensen we u een deugddoende en zorgeloze vakantie toe.

Edito Transcom Info mei 2010 : Crisisfobie

Elke avond probeer ik me te vermannen bij het aanzetten van het televisietoestel. Elke avond wil ik het journaal bekijken, maar word ik overvallen door een vreemde soort angst. Ik probeer het te verdringen, maar ik vrees dat ik lijd aan crisisfobie. Omdat het woord nog niet in Van Dale staat probeer ik er zelf maar een definitie aan te geven: een angst veroorzaakt door een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat je op het punt staat een woord te horen of te lezen dat eindigt op -crisis. Laat ons even het rijtje afgaan: het begon met een kredietcrisis, die overging in een financiële crisis en uitmondde in een economische crisis. Gedurende twee jaar werden we overspoeld door deze termen en net wanneer het dieptepunt voorbij is en we uit het diep dal aan het klimmen zijn, komt als een deus ex machina de Griekse schuldencrisis aankloppen. Een crisis die ons met de neus op de feiten drukt, die ons waarschuwt dat een land niet meer zelf beslist over het sociaal overleg dat zich binnen zijn grenzen afspeelt. Het waren immers de buitenlandse kredietverstrekkers die Griekenland zware voorwaarden oplegden. Sociale verworvenheden werden er teruggeschroefd zonder sociaal overleg. Is dit het begin van een Europese sociale crisis? Enkele landen zitten immers al in de wachtkamer. Portugal en Spanje doen er alles aan om aan een obligatiecrisis te ontsnappen. En België? België grossiert in crisissen, maar dan op een totaal ander terrein: institutionele crisis, regeringscrisis, regimecrisis en door het arrest van het Grondwettelijk Hof uit 2003 volgt door het ongrondwettelijk karakter van de kieskring BHV in juni waarschijnlijk nog een verkiezingscrisis. We kunnen alleen maar hopen dat de politici zeer snel uit de huidige impasse geraken zodat ze zich zo vlug mogelijk op de sociale en economische uitdagingen kunnen storten. Misschien kan een grotere Belgische crisis dan nog worden afgewend. Zoveel verschillende crisissen in deze korte edito…Ik hoop dat u niet besmet werd met mijn crisisfobie. En dan hebben we het nog niet gehad over de klimaatcrisis...

Edito Transcom Info april 2010 : Een nieuwe generatie militanten

Wie gebeten wordt door de vakbondsmicrobe, laat ze nooit meer los. Het is typerend voor militanten dat ze niet alleen hun nek uitsteken, opkomen voor andermans rechten, maar ook een enorm engagement koppelen aan hun bewegingswerk. Het is iets zeldzaam geworden omdat de huidige maatschappij gekenmerkt wordt door individualisme, geldzucht en een weloverwogen vrijetijdsindeling die de ruimte voor idealen en engagementen de kop indrukken. ACV-Transcom is zijn militanten enorm dankbaar, want zij zijn als schakel tussen de leden en de vrijgestelden de steunpilaren van de organisatie. Deze militanten die gedurende jaren hun stem hebben laten horen in de vele debatten, die een enorme kennis hebben opgedaan, zouden hun mondigheid, hun vaardigheden en vooral het vuur dat ze in zich dragen, moeten kunnen doorgeven aan een jongere generatie om hun werk op termijn verder te kunnen zetten. Vakbondswerk vergt inspanningen, maar het zijn inspanningen die lonen. De resultaten die we na tientallen jaren van syndicale strijd hebben behaald, zijn immens. De plaats die we nu in het sociaal overleg hebben verworven, moeten we behouden. Aanvallen van sommige politieke partijen en werkgeversorganisaties tonen aan dat we niet op onze lauweren kunnen rusten. En daarom moeten we ons nú al voorbereiden om de syndicale fakkel aan een jongere generatie te kunnen doorgeven. Deze edito is geen veredelde advertentie, maar een warme oproep naar iedereen die zich geroepen voelt om in het maatschappelijk debat zijn of haar stem te laten horen en wil opkomen voor anderen. We zullen in de nabije toekomst inspanningen blijven leveren om jongeren, die ergens in zich misschien wel weten dat 'de vakbond' wellicht iets voor hen is, maar de stap niet durven zetten, over de streep te trekken. Wie daarop niet wil wachten en nu al overtuigd is, klopt maar al aan bij een van onze vrijgestelden. We moeten immers vandaag starten om de toekomst van morgen vorm te geven.

Edito Transcom Info maart 2010

Zelfs de spannendste whodunit van alle boeken die Pieter Aspe ooit schreef, moest het afleggen tegen wat zich na de ramp in Buizingen in de media afspeelde. Allen gingen ze op zoek naar wie de verantwoordelijkheid draagt voor een van de ergste treinrampen uit onze spoorgeschiedenis.  Was het de huidige top, was het Vinck, Schouppe of Paelinck of ligt de verantwoordelijkheid bij de politici van de jaren 80, die de nodige budgetten niet konden vrijmaken voor het noodstopsysteem, of was het de fout van de Europese Commissie, die te lang draalde om de standaard van het veiligheidssysteem vast te leggen. De media willen maar al te graag de laatste bladzijde van een thriller schrijven waarin de schuldige wordt ontmaskerd, maar in dit verhaal gaat het niet om schuld. Niemand nam immers een beslissing die geleid heeft tot deze ramp. Er zijn wel oorzaken: budgetten, technische belemmeringen, opleiding, werkdruk,… Zijn er dan verantwoordelijken? We stellen inderdaad vast dat CEO’s  rijkelijk vergoed worden om verantwoordelijkheid te willen nemen, maar dat ze steeds de dans willen ontspringen. En elke keer moet de kleine man het ontgelden. Mismanagement bij Carrefour en de leiding zet 1700 mensen op straat. De verantwoordelijken voor de financiële crisis krijgen opnieuw bonussen voor het geleverde werk. Niet genoeg winst voor Opel en de top beslist om de fabriek in Antwerpen te sluiten, met een sociaal drama voor 2700 mensen als gevolg. De enige conclusie is dat managers te veel worden betaald voor een verantwoordelijkheid die ze toch niet willen opnemen. Zijn we als vakbond idealistisch als we van een herverdeling van de rijkdom blijven dromen? Waarom worden de rijken almaar rijker en de armen almaar armer? Moeten we Aspe aan de kant leggen en steeds maar het kortste gedicht van Herman De Coninck zaliger herlezen met als titel 'Sprookje': 'Er was eens een man die altijd rechtvaardig was'? Jammer genoeg zit in dit ene gedicht meer waarheid dan in alles wat de werkgevers als excuus uitkramen.

Vorige maand was er een manifestatie voor meer en betere jobs met meer respect voor onze werknemers. 35000 mensen kwamen met ons manifesteren voor sociale rechtvaardigheid. Hebben we dan niet al genoeg problemen in eigen land ? Slaat de crisis al niet hard genoeg in ons gezicht om ook nog eens aan internationaal vakbondswerk te doen? Het antwoord is simpel. Het antwoord is neen. De wereldeconomie is een complex gegeven, maar een constante hierin is dat werkgevers het menselijk kapitaal als een kost zien en dus steeds op zoek gaan naar landen waar de lage loonvoorwaarden een kostenbesparende factor zijn. Transport en communicatie waren en zijn de katalysatoren voor deze globalisering. Laat ons immers niet vergeten dat miljoenen mensen over de hele wereld in een van onze sectoren werken en dat van hen ook een grotere productiviteit en flexibiliteit wordt gevraagd ter wille van de werkgevers die zo nodig 10000 kilometer verder een product willen vervaardigen. Laat ons ook niet vergeten dat in onze sectoren ook veel vrouwen werken. Vrouwen die door de globalisering hun loon zien inkrimpen en hun arbeidsvoorwaarden zien verminderen. En dit terwijl ze al ongelijk loon kregen voor gelijk werk, gediscrimineerd werden en vaak te maken krijgen met seksuele agressie of intimidatie. ACV-Transcom vindt het belangrijk zich te blijven engageren op internationaal vlak en zich daarbij te blijven inzetten voor gelijke rechten voor vrouwen in onze sectoren. We vonden het dan ook belangrijk om interviews, getuigenissen van vrouwelijke militanten in de aanloop van de internationale vrouwendag op 8 maart als een rode draad door deze Transcom Info te laten lopen. Ook vindt u een verslag van het opheffingscongres van FIOST, een wereldvakbond voor transportwerknemers, waarvan onze centrale gedurende decennia het voorzitterschap waarnam. Waarom we ermee ophielden en waarom we ons aansluiten bij ITF vindt u terug in hetzelfde artikel. Veel leesplezier !

ACV-Transcom reageert op het ongeval in Buizingen

ACV-Transcom wenst op een waardige en serene wijze te reageren op het spoorwegongeval te Buizingen.  Al onze aandacht gaat hierbij in eerste instantie naar de gekwetsten en naar de familie van de overledenen. Veel menselijk leed werd veroorzaakt en moet verwerkt worden.
ACV-Transcom roept niet op tot actie maar begrijpt de emotionele reactie van een gedeelte van de treinbestuurders, zij hebben immers een collega verloren. Velen zitten in zak en as.Wij wensen dat het onderzoek naar de oorzaak van het ongeval in alle neutraliteit kan verlopen zodat alle omstandigheden, die tot deze catastrofe geleid hebben, kunnen ontrafeld worden om een dergelijk drama te voorkomen.
Wij gaan ten volle in op de uitnodiging van Minister Inge Vervotte om, samen in dialoog met het management en de overheid, de inspanningen om de veiligheid van de reizigers en het spoorwegpersoneel te garanderen, verder kracht bij te zetten.De veiligheid van het vervoer per spoor blijft immers voor ACV-Transcom de grootste prioriteit. 

Edito Transcom Info januari 2010

ACV-Transcom wenst u zowel op privé als op professioneel vlak een vreugdevol en gelukkig 2010. De nieuwjaarsperiode is traditioneel hét moment van het jaar om terug te blikken. In een periode dat op elk radiostation de muzikale parels uit het verleden worden uitgezonden, maken wij als vakbondsmensen ook onze lijstjes op om stil te staan bij de uitdagingen van 2010 en te kijken naar de verdere toekomst. In onze Top 10 komen volgende dossiers zeker voor: de hulppostbodes, het afblokken van de uitbreiding naar 3 bagageafhandelaars op Zaventem, B-Cargo, de terugval van de tewerkstelling in de diamantsector, de strijd tegen de dreigende uitsluiting van de zelfstandige vrachtwagenchauffeurs uit de arbeidsrichtlijn, de nodige relance van de havenactiviteiten, de besparingen bij de VRT en de integratie van de telecombedrijven. Het is duidelijk dat al onze sectoren getroffen zijn door de economische crisis. En het ziet er niet naar uit dat 2010 een gunstiger klimaat zal scheppen. De verlenging van de crisismaatregelen is een zeer goede zaak om veel mensen het hoofd boven water te kunnen helpen houden, maar het zijn tijdelijke oplossingen voor een tijdelijk probleem. Op langere termijn zijn keuzes nodig die onze economie kunnen profileren in een geglobaliseerde wereld. Keuzes die financiële middelen vereisen. Het is daarom des te schrijnender dat onze beleidsverantwoordelijken er niet in slagen de staatsschuld te laten inkrimpen. De psychologische grens van 100% van het BNP is bijna bereikt. In concrete cijfers wil dat zeggen dat ze oploopt tot 352 miljard EUR of meer dan 50 keer de omzet van een bedrijf als Belgacom. Dit komt erop neer dat veel geld moet worden gepompt in het afbetalen van de schuld in plaats van de nodige injecties te kunnen geven in maatregelen die de werkloosheid doen inkrimpen, jobcreatie bevorderen en een innovatie- en ontwikkelingsbeleid stimuleren. Hopelijk heeft de regering ook een Top 10 opgemaakt en vinden we deze woorden erin terug. Gelukkig Nieuwjaar !!

ACV-Transcom blogt

ACV-Transcom wil jouw mening kennen. Het is daarom dat we deze blog opgestart hebben. We zullen regelmatig nieuws posten, waarop u kan reageren. Vakbondswerking kan pas slagen als de vakbond de leden informeert, maar ook als de leden en militanten hun mening aan de vakbondsverantwoordelijken te kennen geven. Veel schrijfgenot !!