Mexico : Weg van de snelweg

Gisteren stond de Women’s conference op het programma. Omdat onze delegatie jammer genoeg geen enkele vrouw telt, was het voor de mannen een welgekomen moment om het binnenland in te trekken om het echte Mexico te zien.  Het duurt meer dan een half uur voor we fileloos de stad achter ons laten. Langs de kant van de hoofdweg staan mensen te wachten, die net de anonimiteit van de favelas achter zich hebben gelaten om te worden opgepikt door vrachtwagens om ergens aan de slag te gaan. De favelas zijn tegen de bergen geplakt en breiden zich steeds verder uit. Nu begrijpen we waarom 10 miljoen mensen officieel niet bestaan, maar wel moeten vechten om in leven te blijven.

Favelas van Mexico

Op onze dagelijkse wandelingen tussen het Congrescentrum en ons hotel worden we al enorm geconfronteerd met de informele economie (straathandel en illegale arbeid) als we het hotel buitenkomen komen kinderen ons toegelopen om ons chocoladerepen te proberen te verkopen, zien we verschillende mensen die ons prullaria proberen aan te smeren voor onze secretaresse, schoonmoeder of zelfs voor ‘our second wife’. Bijna constant zie je mensen die proberen te overleven in de grootstad en die hopen toeristen te verlokken iets van hen te doen kopen. De kans dat een  toerist ook in afgelegen dorpjes passeert is statistisch echter te verwaarlozen in vergelijking met Mexico City. En toch zie je in die dorpjes dat er naast geïmproviseerde slagerijen, bakkers, garagisten (de auto’s worden gewoon op straat gerepareerd), naaiateliers, ook winkels met minder levensnoodzakelijke waar zoals ballonnen, gsm-kaarten, poppen,… bestaan. Denk er ook onmiddellijk bij dat deze mensen ook niet kunnen genieten van sociale zekerheid en dus terugvallen op niets wanneer ze ziek vallen. 

We vragen ons af of mensen hier in staat zijn een inkomen bijeen te rapen om te kunnen overleven. Omdat in die omstandigheden criminaliteit de enige uitweg lijkt, zijn we niet verwonderd dat er woonwijken worden gebouwd, die volledig omheind zijn en waar bewakers de toegang beveiligen. Velen die toch een job hebben, moeten zich tevreden stellen met een hongerloon en worden uitgebuit. Anderen met een goede job, hebben bijna geen rechten. De receptionist in ons hotel werkt bijvoorbeeld zes nachten op zeven van 23u tot 7u en heeft zes dagen vakantie per jaar.

Uit Wikipedia pikken we de volgende confronterende passus:

Grote economische problemen zijn corruptie, misdaad en een enorme kloof tussen arm en rijk. Criminele activiteiten en corruptie zorgen volgens de Wereldbank voor 9% van Mexico's Bruto Nationaal Product en het land kent een uitgebreide informele sector. Veel bedrijven die in de jaren '90 zijn geprivatiseerd, zijn door corruptie en vriendjespolitiek in de handen van een paar machtigen terecht gekomen, zodat veel bedrijven een feitelijke monopoliepositie bezitten.

Mexico kent een grote kloof tussen arm en rijk, de Gini-coëfficiënt (een methode om de mate van ongelijkheid van ontwikkelingen en verschijnselen te berekenen) van Mexico is het hoogste van alle leden van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO). 40% van de bevolking leeft onder de armoedegrens en 17,6% van de bevolking leeft in extreme armoede. 20% van de bevolking verdient 55% van het inkomen. Mexico's rijkste gemeente, San Pedro Garza García in Nuevo León, heeft een hogere score op de Index van de menselijke ontwikkeling dan Italië, terwijl de armste plaats, Metlatonoc in Guerrero, op het niveau van Malawi staat.

Slager op een overdekte markt

Onze dag weg van de snelweg was leerrijk en doet ons beseffen dat mensen met een waardige job in het geïndustrialiseerde Noorden verwend zijn. Zoals we in een vorige bijdrage schreven, zijn sterke vakbonden de enige oplossing om deze mensen uit de armoede te trekken. Rijkdom herverdelen om iedereen een waardig leven te geven is een doelstelling die we moeten blijven nastreven. Solidariteit tussen onze vakbonden in Noord en Zuid blijft nodig en daar zal ACV-Transcom zeker toe blijven bijdragen.