Edito Transcom Info december 2010 : De stem van de vakbond in de media

We kunnen ons niet van de indruk ontdoen. Vakbonden worden in de media steeds meer in het verdomhoekje gedrumd. Kwaliteitskranten vinden het hoegenaamd niet meer belangrijk om een kritische houding aan te nemen in het blootleggen van ‘de waarheid’. In het bespelen van de publieke opinie worden ze gedreven door sensatiezucht en brengen ze enkel boodschappen die hen worden ingefluisterd door de werkgeverszijde. Neem nu het pestdossier in het bedrijf Mactac. Het ACV heeft er alles aan gedaan om een ongenuanceerde analyse in de kranten te laten publiceren, maar we kregen geen gehoor. Ook met betrekking tot de IPA-discussies horen we vooral dat er geen marge is om de lonen te doen stijgen omdat de loonhandicap ten opzichte van de buurlanden is gestegen, dat we moeten streven naar de economische groeicijfers van Duitsland door aan loonmatiging te doen. Wat we echter veel minder lezen is dat de meting van de loonhandicap geen rekening houdt met loonkostensubsidies, wat het resultaat van 3,9% tot 1% zou herleiden. We lezen ook bijna niet dat de werkgelegenheidscijfers in België beter zijn dan in onze drie buurlanden. Evenmin dat werknemers in Duitsland geen minimumlonen kennen, waardoor uurlonen van 2,5 EUR per uur geen uitzondering zijn en de klasse van de ‘working poor’ (mensen die werken, maar zich onder de armoedegrens bevinden) steeds meer uitbreidt. Wat wel in de media kwam, was het conflict bij geldtransporteur Brink’s, waardoor het ACV wel de kans kreeg om hun standpunt over het gemeenschappelijk werknemerstatuut te verduidelijken en te wijzen op de noodzakelijkheid ervan. Het bedrijf wou de bediendecontracten immers omschakelen naar arbeiderscontracten om op die manier ontslagvergoedingen bij de geplande herstructureringen te drukken. We willen van de IPA-discussies gebruik maken om eerste stappen in de richting van een eenheidstatuut te zetten. Het verschil tussen de twee statuten is immers volledig achterhaald. Bovendien staat België praktisch nog alleen met dit tweeledig model. Laat ons dus aan de werkgevers vragen om ook in dit dossier de vergelijking met de buurlanden te maken.

Edito Transcom Info november 2010 : Oproep aan politici om meer ongelijkheid uit te sluiten

Vorige maand organiseerde het ACV een toekomstcongres waarop constructief nagedacht werd over de toekomst. Niet met een verborgen agenda en niet gericht op eigenbelang. Neen, we vroegen ons af hoe we de samenleving zouden moeten organiseren om er met z’n allen beter van te worden. Laat het ons bijvoorbeeld even hebben over de staatshervorming. Al vijf maanden proberen de informateur, de preformateur, Koninklijke verduidelijkers en Koninklijke bemiddelaars om compromissen te vinden tussen de standpunten van de verschillende politieke partijen. Al vijf maanden zien we politici pogingen doen om federale bevoegdheden te demonteren, zonder dat we hen tegelijkertijd iets beters zien construeren. Het komt politici wel toe om te bepalen op welk niveau zij zaken willen realiseren, maar enkel zolang de solidariteit niet wordt ondergraven en zolang het werkbaar blijft voor de werknemers en de bedrijven. Meer en meer moeten we echter beginnen te vrezen dat de plannen die nu op tafel liggen, zullen leiden tot meer administratieve rompslomp, ongelijkheid tussen werknemers en concurrentie tussen gewesten. Gonzales Stubbe, gedelegeerd bestuurder van het sociaal secretariaat GroepS waarschuwde hier ook al voor met betrekking tot de loonberekening: “Economisch bekeken is het gekkenwerk en zal het alleen maar tot verarming leiden, want de kostprijs voor de rompslomp zal ergens op verhaald moeten worden.” Het kan niet de bedoeling geweest zijn van de kiezer om de politici mandaat te geven voor een staatshervorming die aan ieder van ons meer zal kosten en die meer ongelijkheid met zich meebrengt. We moeten er van uitgaan dat de kiezer, net als onze vakbeweging, de bedoeling had om te komen tot een samenlevingsmodel waarvan iedereen beter wordt.

                                      

        

Edito Transcom Info oktober 2010 : Wie zei iets over uitdagingen?

De huidige politieke impasse zorgt voor een steeds groter wordende bezorgdheid over onze concurrentiepositie in Europa en in de wereld. Er wordt al maanden gediscussieerd over de staatshervorming, maar de gesprekken over het sociaaleconomische beleid moeten nog altijd starten. En dit terwijl miljarden Euro’s moeten worden bespaard om weg te geraken uit de budgettaire crisis. Er moeten dus snel structurele oplossingen gezocht worden. Aan de huidige premier werd gevraagd het maximum te doen om het economische en sociale welzijn van de burgers te vrijwaren in deze zeer lange periode van lopende zaken. Omdat dit geen uitbreiding van bevoegdheden impliceert, moeten we lijdzaam toezien op het bijna welles – bijna nietes spel van de politici. Een interprofessioneel akkoord lijkt in deze omstandigheden ook veraf. Hoewel het om een akkoord tussen werkgevers en werkgevers gaat, hangen we hier immers ook af van een volwaardige regering, omdat ze meestal geld moet geven om zo'n akkoord te kunnen realiseren of minstens engagementen moet kunnen aangaan over het sociale en economische beleid voor de volgende jaren. Een niet-rooskleurige vooruitblik op de komende maanden dus. En nochtans zijn de uitdagingen groot. Zowel in België als in Europa. Daarom kwamen we met de Europese vakbonden ook op straat op 29 september. De werkloosheidsgraad zal nog een tijdje hoog blijven. Er is het risico op een nieuwe financiële crisis indien te weinig hervormingen worden doorgevoerd op de financiële markten. We worden geconfronteerd met een groeiende mondialisering en dus ook groeiende concurrentie. Daarnaast is er de vergrijzing van de bevolking met de stijging van de kosten binnen de gezondheidszorg en pensioenen. En moeten we tegelijkertijd de opwarming van de aarde tegen gaan en beginnen zorgen voor een overschakeling naar duurzame energiebronnen. Tijd dus dat politici hun verantwoordelijkheid nemen en het signaal dat we op de Europese betoging gaven, niet in de wind slaan. Bedankt alvast aan iedereen die een steentje heeft bijgedragen tot het welslagen van de Europese manifestatie van 29 september in Brussel.

Euromanifestatie Brussel op 29/9/2010

Edito Transcom Info september 2010: Waakzaamheid is geboden

Hopelijk heeft de zomervakantie van 2010 voor ieder van jullie de verwachtingen kunnen inlossen. Op economisch vlak kunnen we – hoewel nog met enige voorzichtigheid – spreken van een nakende heropleving. Hoewel er nog valkuilen kunnen opduiken, herneemt het consumentenvertrouwen beetje bij beetje. En dit vertrouwen is nodig om de negatieve spiraal om te buigen. Het stimuleert de economische groei, die op zijn beurt resulteert in meer jobs en meer welvaart. Wat de ware toedracht van de financiële crisis op lange termijn zal zijn, valt nog af te wachten. Wel is al zeker dat de macro-economische situatie is veranderd. China is de tweede economische grootmacht geworden ten nadele van Japan en de vraag is hoe de andere grootmachten hierop zullen reageren en welke invloed dit zal hebben op onze nationale economische situatie en de globale wereldeconomie. De nationale situatie wordt uiteraard ook bepaald door de regeringsvorming. Net zoals drie jaar geleden wordt de sociaal-economische problematiek tijdens de onderhandelingen opzij geschoven om plaats te maken voor het communautaire geschut. Wanneer de regering gevormd is, zal zo snel mogelijk moeten worden onderzocht hoe tegen 2015 25 miljard EUR kan worden bespaard. Als vakbond zullen we uiterst waakzaam moeten blijven. Aanvallen op de sociale zekerheid, op de overheidspensioenen, het indexeringprincipe,…zullen niet uitblijven. Als vakbond zullen we ons gewicht in de schaal moeten leggen om onze verworvenheden te blijven behouden en de gewone werknemer buiten schot te houden. Er zijn genoeg alternatieven om geld te besparen zonder dat het overgrote deel van de bevolking daar iets van hoeft te merken. Het kan immers niet dat wij het gelag moeten betalen voor het wanbeleid van politici die in tijden van economische groei niet voorzichtiger met reserves omsprongen, of van de banken die verantwoordelijk zijn voor de financiële crisis. Meer dan ooit blijven dus sterke vakbonden nodig om tegen de afbrokkeling van sociale rechten in te gaan.

42e ITF Congres : plenaire vergadering

Het einde van het congres nadert. Sinds eergisteren zitten we in de plenaire vergadering. Actualiteitsresoluties wisselden de verslagen uit de secties af. Zo ging een resolutie over UPS (zie vorige post). De voorzitter van de Turkse vakbond deed een oproep tot solidariteit in de strijd tegen deze multinational. Omdat de stakingspiketten een verlies aan inkomen betekenen voor de families die aan de deuren van het bedrijf blijven protesteren tegen het ontslag van de 141 werknemers, werd een warme oproep gelanceerd om een financiële bijdrage te leveren. Vanuit de  ex-FIOST organisaties zullen we dit zeker doen. Dit mag geen precedent scheppen en indien de vakbond dit gevecht verliest, kan het ook onze sociale relaties met multinationals beïnvloeden.

Er stond ook een debat over het belang van sterke vakbonden en duurzaam transport (congresthema) op het programma. "We moeten kijken hoe we de nationale vakbonden kunnen versterken en hoe we een international netwerk kunnen vormen om de multinationals uit te kunnen dagen." zei Voorzitter Howard. "Overheidsuitgaven worden bekritiseerd. We moeten kijken hoe we een wereldwijde campagne kunnen opzetten om bezuinigingen in de openbare dienst te kunnen vermijden."

Gisteren en deze voormiddag behandelen we alle moties (hier na te lezen). We zullen hierover na het congres communiceren. Daarnaast werd de nieuwe voorzitter van ITF verkozen: Paddie Crumlin uit Australië won het van Wilhelm Haberzettl uit Oostenrijk.  

Omdat we na de middag de 17-uur durende terugreis aanvatten, wordt de blog vanuit het ijle Mexico (de stad ligt op een hoogte van 2240 m) afgesloten. Bedankt om onze blog te volgen. We hopen dat jullie de informatie op prijs stelden. 

Groetjes vanuit Mexico

42e ITF Congres : sectievergaderingen dokkers, zeevarenden en visserij

In 2006 was Pedro Zamorro nog een delegatielid van de havenarbeiders in Guatemala op het congres in Durban. In 2007 werd hij vermoord door huurlingen op weg van de vakbond naar huis. In Costa Rica werden op last van de president de kantoren van de  dokwerkersvakbond verzegeld en de vakbondleiders vervangen door marionetten die naar de pijpen van de regering en werkgevers dansen om de privatisering van de havens mogelijk te maken. Het is maar een greep van de tussenkomsten van de vakbondsleiders uit Centraal en Zuid Amerika. In Mexico zelf worden de vakbonden reeds 20 jaar lang het werken moeilijk gemaakt.

De dokkersbonden kwamen op het congres overeen om de politiek die de voorbije periode het licht zag, verder te zetten onder de leiding van Paddy Crumlin, de gevleugelde vakbondsleider uit Australië. De inspanningen rond de GNT’s (Global Network Terminals) worden verder gezet en alle vakbondsleiders worden opgeroepen hieraan mee te werken. Voor ACV-Transcom wordt dit eveneens een belangrijk punt op de agenda.

Paddy Crumlin van de Australische vakbond MUA

De afdeling van de zeelui, tot op heden de belangrijkste van de ITF,  is er zich van bewust dat  selfhandling ook een probleem is van de zeeliedenvakbonden. De dokkers staan dikwijls op de frontlijn om uitbuiting van zeelieden een halt toe te roepen door de schepen van hun eigenaars te boycotten en niet te behandelen. Dit drukkingsmiddel is zeer succesvol en heeft ertoe geleid dat het aantal overeenkomsten dat door ITF inspecteurs wordt afgesloten in de voorbijen 2O jaar groeide van 2000 naar 9000. In deze overeenkomsten wordt steeds de nadruk gelegd dat de bemanningsleden niet kunnen ingezet worden voor taken die door havenarbeiders worden uitgevoerd.

In dit verband is de ratificatie van de “Maritime Labour Convention” zeer belangrijk. Dit internationaal wetsvoorstel van de IAO, die de minimum arbeidsvoorwaarden bepaalt van alle zeelieden ter wereld, zal eind 2010, begin 2011 aan alle voorwaarden voldoen en van kracht worden. Dit betekent dat voldoende landen de conventie hebben omgezet in nationale wetgeving waardoor ze automatisch in alle landen ter wereld juridisch kan worden afgedwongen.

Een zwak broertje bleek onze visserijsectie. Hier blijkt de fut eruit. De ratificatie van de visserijconventie van 2007 zal ook hier een belangrijk actiepunt blijven tijdens de komende 4 jaar. Tevens zal in de komende 4 jaar de vraag worden behandeld of de ITF sectie al dan niet openstaat voor de artisanale vissers die op wereldvlak meer dan 90 % van de visserijactiviteiten voor hun rekening nemen. Op dit ogenblik is hierover niet echt duidelijkheid omdat artisanale vissers in vele gevallen als zelfstandigen worden aanzien. In FIOST was dat geen probleem, in ITF wel. 

Mexico : Weg van de snelweg

Gisteren stond de Women’s conference op het programma. Omdat onze delegatie jammer genoeg geen enkele vrouw telt, was het voor de mannen een welgekomen moment om het binnenland in te trekken om het echte Mexico te zien.  Het duurt meer dan een half uur voor we fileloos de stad achter ons laten. Langs de kant van de hoofdweg staan mensen te wachten, die net de anonimiteit van de favelas achter zich hebben gelaten om te worden opgepikt door vrachtwagens om ergens aan de slag te gaan. De favelas zijn tegen de bergen geplakt en breiden zich steeds verder uit. Nu begrijpen we waarom 10 miljoen mensen officieel niet bestaan, maar wel moeten vechten om in leven te blijven.

Favelas van Mexico

Op onze dagelijkse wandelingen tussen het Congrescentrum en ons hotel worden we al enorm geconfronteerd met de informele economie (straathandel en illegale arbeid) als we het hotel buitenkomen komen kinderen ons toegelopen om ons chocoladerepen te proberen te verkopen, zien we verschillende mensen die ons prullaria proberen aan te smeren voor onze secretaresse, schoonmoeder of zelfs voor ‘our second wife’. Bijna constant zie je mensen die proberen te overleven in de grootstad en die hopen toeristen te verlokken iets van hen te doen kopen. De kans dat een  toerist ook in afgelegen dorpjes passeert is statistisch echter te verwaarlozen in vergelijking met Mexico City. En toch zie je in die dorpjes dat er naast geïmproviseerde slagerijen, bakkers, garagisten (de auto’s worden gewoon op straat gerepareerd), naaiateliers, ook winkels met minder levensnoodzakelijke waar zoals ballonnen, gsm-kaarten, poppen,… bestaan. Denk er ook onmiddellijk bij dat deze mensen ook niet kunnen genieten van sociale zekerheid en dus terugvallen op niets wanneer ze ziek vallen. 

We vragen ons af of mensen hier in staat zijn een inkomen bijeen te rapen om te kunnen overleven. Omdat in die omstandigheden criminaliteit de enige uitweg lijkt, zijn we niet verwonderd dat er woonwijken worden gebouwd, die volledig omheind zijn en waar bewakers de toegang beveiligen. Velen die toch een job hebben, moeten zich tevreden stellen met een hongerloon en worden uitgebuit. Anderen met een goede job, hebben bijna geen rechten. De receptionist in ons hotel werkt bijvoorbeeld zes nachten op zeven van 23u tot 7u en heeft zes dagen vakantie per jaar.

Uit Wikipedia pikken we de volgende confronterende passus:

Grote economische problemen zijn corruptie, misdaad en een enorme kloof tussen arm en rijk. Criminele activiteiten en corruptie zorgen volgens de Wereldbank voor 9% van Mexico's Bruto Nationaal Product en het land kent een uitgebreide informele sector. Veel bedrijven die in de jaren '90 zijn geprivatiseerd, zijn door corruptie en vriendjespolitiek in de handen van een paar machtigen terecht gekomen, zodat veel bedrijven een feitelijke monopoliepositie bezitten.

Mexico kent een grote kloof tussen arm en rijk, de Gini-coëfficiënt (een methode om de mate van ongelijkheid van ontwikkelingen en verschijnselen te berekenen) van Mexico is het hoogste van alle leden van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO). 40% van de bevolking leeft onder de armoedegrens en 17,6% van de bevolking leeft in extreme armoede. 20% van de bevolking verdient 55% van het inkomen. Mexico's rijkste gemeente, San Pedro Garza García in Nuevo León, heeft een hogere score op de Index van de menselijke ontwikkeling dan Italië, terwijl de armste plaats, Metlatonoc in Guerrero, op het niveau van Malawi staat.

Slager op een overdekte markt

Onze dag weg van de snelweg was leerrijk en doet ons beseffen dat mensen met een waardige job in het geïndustrialiseerde Noorden verwend zijn. Zoals we in een vorige bijdrage schreven, zijn sterke vakbonden de enige oplossing om deze mensen uit de armoede te trekken. Rijkdom herverdelen om iedereen een waardig leven te geven is een doelstelling die we moeten blijven nastreven. Solidariteit tussen onze vakbonden in Noord en Zuid blijft nodig en daar zal ACV-Transcom zeker toe blijven bijdragen.

42e ITF Congres : sectievergadering spoorwegen

De vergadering van de sectie spoorwegen vertrok als een trein. Tijdig en op volle snelheid.

De vele sprekers brachten in hun tussenkomsten verslag uit over de problematiek die ze in hun eigen land ondervinden. Arrestaties omdat aan vakbondswerking wordt gedaan en wanneer je ook nog tot een minderheidsgroep behoort, wordt de vakbondswerking als een terroristische daad gecatalogeerd.

De vele sprekers hadden het over de herstructureringen van de spoorwegbedrijven. De herstructureringen die vooral de privatisering tot doel hebben, is een mondiaal gegeven. De crisis blijkt hier het vliegwiel te zijn. De vertegenwoordigers van de landen waar privatisering al ver is gevorderd, getuigen dat de reizigers en de gebruikers graag terug een kwaliteitsvolle openbare dienstverlening willen.

Wyb Custers (CNV Vakmensen), Luc Piens en Koen De Mey

Veel aandacht ging uit naar de noodzaak om de vakbonden te versterken. Door de liberalisering en privatisering wordt de vastheid van betrekking in vraag gesteld. Rechten van de werknemers doven uit en collega’s worden op nationaal en internationaal vlak tegen elkaar uitgespeeld. 

De arbeidsvoorwaarden moeten verbeterd worden door het organiseren van een sterkere solidariteit, de verbetering van de slechtste arbeidsvoorwaarden, en het lobbyen bij de officiële organen die de veiligheidsnormen en arbeidsvoorwaarden vastleggen en controleren.

IJveren voor een duurzaam spoorvervoer is noodzakelijk, het geeft de spoorweg meer kansen. Tot onze verbazing vertelden de collega’s van Noord-Amerika dat daar nog hoofdzakelijk met diesellocomotieven wordt gereden. Dus, werk aan de winkel.

De sectie spoorwegen werd gevolgd door een vergadering over kwaliteitsvolle openbare diensten. We zijn ervan overtuigd dat kwaliteitsvolle openbare diensten fundamenteel bijdragen tot een eerlijke tewerkstelling, de democratie en kwaliteitsvol leven voor iedereen.

Om deze gedachte meer kracht te geven, wordt er van 12 tot 14 oktober een internationaal congres georganiseerd om een charter op te stellen voor “Kwaliteitsvolle openbare diensten – Laten we overgaan tot actie”.  Het werk is nog niet af!

42e ITF Congres : sectievergadering binnenvaart

Gisteren was het de beurt aan de sectie binnenvaart om hun eigen actieprogramma en hun accenten van het mondiale vakbondsgebeuren te bespreken.

Met de vertegenwoordigers uit meer dan vijftig landen werden de problemen besproken waarmee deze sector geconfronteerd wordt.

Algauw kwamen we terecht bij de mondiale spelers en hun (a)sociaal beleid in het Zuid-Amerikaans continent. Vooral SMIT werd op de korrel genomen. Misschien op het eerste zicht ver van ons bed maar als je weet dat Boskalis (aandeelhouder SMIT international) een Nederlandse onderneming is dan komt de globalisering zeer kortbij. Bovendien is Smit ook de enige aandeelhouder van de Unie van Reddings en Sleepdiensten (URS): de Belgische sleepdiensten en veruit de grootste binnenvaartonderneming in ons land welke actief is in alle Vlaamse havens en honderden mensen tewerk stelt.

Vandaar dat wij vanuit Nederland en België dit dossier van zeer nabij volgen.

Om enig idee van de het beleid van Smit te krijgen vertalen wij hierbij de resolutie welke door diverse Zuid-Amerikaanse landen is voorgedragen en door de binnenvaartsectie is goedgekeurd.

Verklaring van Mexico

De vakbonden van Argentinië, Brazilië, Panama en Uruguay klagen de bewuste politiek van economische dumping en de vernietiging van de plaatselijke ondernemingen aan door het bedrijf SMIT INTERNATIONAAL (BOSKALIS). Het wenst op deze wijze een monopolie op te bouwen en de plaatselijke markt te beschadigen en te breken alsook de kosten te verhogen in die landen waar SMIT INTERNATIONAAL zich vestigt.

Hun strategie bestaat erin om hun diensten aan verlieslatende prijzen aan te bieden. Door deze prijszetting komen de lokale bedrijven door deze onwettelijke en oneerlijke praktijken in moeilijkheden.

Bovendien verkrachten ze de Internationale Conventies en nationale sociale wetten die de maximale dagprestatie en de rustdagen regelen. De bemanning wordt verplicht opeenvolgende ploegen te presteren zonder reglementaire en noodzakelijke rusttijd. Ze worden blootgesteld aan stress en vermoeidheid die de fysieke en mentale integriteit van de bemanning en ook de scheepvaart in gevaar brengen.

Het bedrijf is antisyndicaal, negeert en verkracht de rechten en de collectieve akkoorden, het is intolerant zodat in de meeste gevallen stakingen worden uitgeroepen. 

Wij zullen het niet nalaten om zowel in de Ondernemingsraad in België als in de Europese ondernemingsraad het asociale en antisyndicale beleid van SMIT aan te klagen. Voor ACV transcom is het vanzelfsprekend om onze solidariteit over alle grenzen heen te betuigen.

Om deze solidariteit nog meer concrete vorm te kunnen geven willen we ook nog melden dat het jongerenmandaat vanuit de binnenvaart voor het jongerenbestuur door ACV Transcom zal worden ingevuld. Wij zijn enerzijds ontzettend trots voor het verkrijgen van dit vertrouwen uit zoveel landen en anderzijds zijn we er ons van bewust dat dit mandaat een grote uitdaging zal betekenen.

42e ITF Congres : waarom zijn sterke vakbonden nodig?

Gisteren, vandaag en morgen vinden de sectievergaderingen plaats (contributies hierover volgen later). Het is immers belangrijk om met collega’s van over de hele wereld de evoluties in ons werkingsveld te bespreken. Concurrentie die door de bedrijven op de rug van de werknemers gevoerd wordt,  privatisering, liberalisering,… zijn in alle werelddelen schering en inslag. Door de globalisering zijn multinationals in steeds meer landen actief en door hun drang naar winstmaximalisatie willen ze steeds meer takken van de logistieke keten in handen nemen. Bedrijven als UPS, DHL, Maersk,… zijn actief in verschillende vervoersectoren, waardoor er ook binnen ITF grensoverschrijdend gewerkt moet worden, zowel op sectoraal als op geografisch vlak. 

We krijgen schrijnende verhalen te horen over de multinationals die in sommige landen met medewerking van de regering en de wetgeving vakbonden trachten te weren. In Turkije bijvoorbeeld wordt een vakbond pas erkend als 50% + 1 van de werknemers lid zijn. UPS tracht dit te vermijden en zette 140 werknemers op straat. De Voorzitter van de Turkse transportvakbond getuigde dat er bij een betoging zelfs op de werknemers werd geschoten. Een internationale ITF solidariteitsactie moet er voor zorgen dat de werknemers weer aan het werk kunnen en de vakbond officieel wordt erkend. We horen verhalen over Mansour Osanloo die al jaren in Teheran in de gevangenis zit wegens het organiseren van vakbondsacties. Bij zijn arrestatie werd hij zwaar mishandeld. We bevinden ons momenteel trouwens in het voor vakbondsleiders gevaarlijkste continent. In Colombia, Costa Rica,...worden vakbondsleiders vermoord. Vier jaar geleden was Pedro Zamora, de secretaris-generaal van de vakbond van de havenwerkers in Guatemala, nog aanwezig op het 41e ITF-Congres. Op 15 januari 2007 reed hij om 19.50 uur met zijn wagen van het ziekenhuis terug naar huis. Hij was zijn kinderen gaan ophalen. Op ongeveer 50 meter van zijn huis stond er een wagen met vijf inzittenden hem op te wachten. Toen hij deze wagen naderde, openden ze het vuur. Meer dan 100 kogels doorzeefden zijn wagen, waarvan 20 zijn lichaam. Zwaargewond crashte hij met zijn wagen tegen een muur. Een van de moordenaars stapte op hem af en maakte het werk af met een laatste schot in het aangezicht. Twee van zijn kinderen waren getuigen en zijn getraumatiseerd. Neem even de tijd om naar volgende video over de dood van Pedro te kijken en je te realiseren dat opkomen voor de rechten van collega's in sommige landen niet zo evident is:

In Europa daalt het aantal leden en krijgen we de indruk dat mensen het nut van vakbonden niet meer inzien. We moeten echter alert blijven want ook bij ons liggen werkgevers op de loer om onze rechten te beknotten. Ze denken er alleen maar aan om hun aandeelhouders te plezieren en zichzelf een megasalaris toe te kennen. En daarom moet het personeel het ontgelden. Salarisverlaging, flexibeler werken, ontslag, afbreuk van verworven rechten… De werknemers moeten zich blijven verenigen. Sterke vakbonden zijn nodig om een tegenwicht te bieden, om te lobbyen bij regeringsleiders zodat antivakbondwetgeving geen ingang vindt, om de werkgevers duidelijk te maken dat zonder personeel geen winsten kunnen worden gemaakt en het ‘just in time’-principe zonder hen zou transformeren tot het ‘much too late’-principe.

We moeten als vakorganisatie met onze basismilitanten en leden blijven werken aan ledenwerving door dit soort boodschappen uit te dragen. Alleen als we ons ledenaantal kunnen uitbreiden, zijn we in staat om werkgevers te doen inzien dat met ons, de werknemers, rekening moet worden gehouden. Sterke vakbonden zijn dus echt wel nodig !!

Mexican wave in Mexico City

Op de terugweg naar het hotel zagen we op het rond punt betogers staan. Verder in de straat stonden op de voetpaden ook betogers opgelijnd. Het verkeer werd echter niet gehinderd maar de politie stond in de zijstraten opgesteld, klaar om op te treden.

Hier moesten we meer van weten. Het waren leden van de SME (Sindicato Mexicano de Electricistas) die op deze wijze protesteerden tegen de privatisering van het overheidsbedrijf Luz y Fuerza del Centro. Het elektriciteitsbedrijf werd omstreeks middernacht op 11 oktober 2009 door de politie en het leger bezet. Enkele uren later verscheen in het Mexicaanse Staatsblad een decreet waarbij het overheidsbedrijf werd opgeheven.

Sindsdien plant SME regelmatig acties om de rechten van de eenenveertigduizend ex-werknemers te verdedigen. Hun protest is intussen uitgegroeid tot een ware sociale strijd tegen de privatisering en de afbouw van de sociale rechten van de Mexicanen.

Door de mondialisering krijgt grootkapitaal vrije toegang tot de overheidsbedrijven met als doel deze te laten privatiseren. We werden onmiddellijk met onze neus op de feiten gedrukt en voelden onmiddellijk aan dat internationale vakbondswerking onontbeerlijk is.

Video met Mexican wave:

Mexico : de eerste indrukken

Toen we met het vliegtuig de landing inzetten, viel op hoe uitgestrekt deze stad is. Het was donker en normaal zie je dan mooi de contouren van een stad. In Mexico verstopten deze grenslijnen zich achter de horizon. In de stad wonen officieel 20 miljoen mensen, officieus worden er nog eens 10 miljoen bijgeteld. Het is moeilijk om te vatten dat in een stad tot drie keer meer mensen wonen dan in ons land. En als wij al met mobiliteitsproblemen worden geconfronteerd, dan moet het op een veel beperktere oppervlakte toch een enorme uitdaging zijn om de verkeerstromen in goede banen te leiden en een degelijk openbaar vervoer uit te bouwen. Daarbij moet ook rekening gehouden worden met de geconcentreerde vervuiling dat het vervoer in deze stad met zich meebrengt. Mexico is immers een van de meest vervuilende steden van de wereld.

Het hotel situeert zich op ongeveer anderhalve kilometer van het historische centrum en op een goeie kilometer van het congrescentrum. Elke dag moeten we dus een eind stappen en elke dag worden we bij het oversteken van de straat geconfronteerd met het rijgedrag van de doorsnee Mexicaan. Het verhaal waarin een Mexicaan bij groen licht aan een kruispunt eerst uitstapt om te kijken of zijn broer niet uit de andere richting komt, is niet uit de lucht gegrepen. Rode lichten dienen enkel gerespecteerd te worden als voetgangers al over de helft van het zebrapad wandelen. We hopen dan ook dat onze delegatie volgende week heelhuids kan terugkeren. 

42e ITF Congres : nieuws uit de openingsceremonie

Meer dan 1300 deelnemers van 370 vakbonden uit 112 landen namen gisteren plaats in de grote congreszaal. Een openingsceremonie bestaat vooral uit speeches. De voorzitter van het ITF, voorzitters van bevriende organisaties, de burgemeester van Mexico,...namen het woord. Inhoudelijk gaan we er nu niet op in, maar twee nieuwtjes die we sprokkelden, willen we jullie niet onthouden omdat Transcom en FIOST in beeld kwamen... Samen met ons hoorden de congresgangers dat de Voorzitter in zijn openingsspeech de vroegere FIOST-vakbonden welkom heette in de ITF-familie. Hij bedankte ons voor de jarenlange inzet om de integratie in het ITF mogelijk te maken. Een integratie die noodzakelijk is om transportwerknemers in de hele wereld beter te kunnen verdedigen. Ten tweede werden de stemmentellers voorgesteld. Wanneer het tot een stemming komt, zullen zes mensen de stemmen tellen. Voor het Europese continent werd Koen De Mey aangesteld. Niet meteen een job met een immense verantwoordelijkheid, maar voor ons is dit een teken dat de leiding van ITF aan het congres wil laten zien dat de ex-FIOST organisaties als alle andere leden zullen worden behandeld. 

Wat nog voorafging aan het congres: uitvoerend bestuur en jongerenconferentie

Randall Howard en David Cockroft (Voorzitter en Secretaris Generaal van ITF)

We zijn al twee dagen aan het werk, maar eigenlijk gaat het congres vandaag pas officieel van start. Gisteren was er de conferentie over klimaatverandering en dinsdag had het Uitvoerend Bestuur van ITF nog een laatste vergadering voor het Congres. Samen met Jan Coolbrandt van ACV-Openbare Diensten heeft Koen De Mey van onze centrale een mandaat als waarnemer in dit orgaan, dat twee keer per jaar in Londen samenkomt. Toen we met FIOST de overstap naar ITF onderhandelden (meer info over deze overstap vind je op onze website – klik hier) kregen we als ex-FIOST tot 2014 een gegarandeerde vertegenwoordiging van twee mandaten in dit op het congres na hoogste orgaan binnen ITF.

Terwijl wij stellingen innamen over de ingediende resoluties, vond in de zaal naast ons een interessante conferentie plaats. Sinds het vorige congres startte ITF immers met een jongerenwerking dat resulteerde in een eerste jongerenconferentie hier in Mexico. Het Uitvoerend Bestuur werd op het einde van de conferentie uitgenodigd om te luisteren naar de besluiten die de jongeren hadden uitgewerkt.

Een daarvan was dat jongeren meer au sérieux moeten worden genomen door hen de kans te geven meer hun stem te laten horen, door de link tussen volwassenen en jongeren ook structureel meer zichtbaar te maken. Daarnaast werden ook strategieën uit de doeken gedaan hoe jongeren kunnen worden bewust gemaakt van de nood aan (internationale) vakbondswerking. Onze toekomstige nieuwe leden bevinden zich immers in die doelgroep. En nationale vakbonden moeten er werk van maken om dit potentieel aan te spreken. De jongerenwerking komt in de loop van het congres nog aan bod en zal dus ook op onze blog nog de revue passeren.

42e ITF Congres : Conferentie over klimaatverandering (2)

Het is wetenschappelijk bewezen. We weten dat de mens verantwoordelijk is voor de opwarming van de aarde. We weten ook dat de ontwikkelingslanden als eerste met de gevolgen van de klimaatverandering worden geconfronteerd en dat later onze kinderen en kleinkinderen de rekening zullen betalen als we ons gedrag vandaag niet veranderen. Hoog tijd dus dat ook de vakbeweging een beleid ontwikkelt over deze problematiek. De top van Kopenhagen heeft immers niets opgeleverd en heeft ons tevens geleerd dat onze politici de moed niet hebben om daadkrachtig op te treden door te kiezen voor duurzame oplossingen. Is het dan niet aan ons, vakbonden, om de druk op onze regeringsleiders op te voeren? Uit de klimaatconferentie, die ITF aan de vooravond van het eigenlijke congres (waarover morgen meer) organiseerde, blijkt dat het antwoord op deze vraag niet zo eenvoudig is.

Een ding is wel duidelijk: transport is verantwoordelijk voor een groot deel van de CO²-uitstoot. En daar liggen niet de transportwerknemers, maar het consumptiegedrag van onze maatschappij van aan de oorsprong. Waarom drinken mensen in New York immers San Pellegrino?

Toch beweren sommige vakbonden dat het niet onze taak is om zich te mengen in een debat waarin bepaalde maatregelen zouden kunnen zorgen voor een aanzienlijk jobverlies binnen ons ledenbestand. Aan de andere kant staan vakbonden die stellen dat de planeet bedreigd wordt en dus de mensheid zijn eigen ondergang bewerkstelligt.

Als we het dan al zouden eens zijn over de nood aan maatregelen, stelt zich het probleem van de sectorale belangen. Verschuivingen tussen de transportmodi zijn volgens tientallen studies nodig voor een duurzamer transport, maar ze hebben ook een invloed op de leden wiens rechten we verdedigen.

De conferentie concludeerde dat vakbonden een enorme verantwoordelijkheid hebben in het debat en hun rol in de sociale dialoog moeten spelen om hun impact op de bewindvoerders te kunnen vergroten. Sterke vakbonden zijn dan ook meer dan nodig. We moeten aan daadkracht winnen. Hoe meer we onze leden kunnen bewust maken, hoe meer we de nog niet aangesloten leden kunnen overtuigen van onze standpunten, hoe meer kans we hebben om te slagen in onze opzet : een evenwicht tussen het beschermen van de jobs van onze leden en het beschermen van onze planeet. 

42e ITF-Congres : Conferentie over klimaatverandering (1)

Morgen zal het 42e ITF-congres in Mexico city van start gaan. ACV-Transcom heeft een delegatie van vijf personen naar dit belangrijke congres gestuurd: ondervoorzitter Didier Smeyers, sectorverantwoordelijken Luc Piens (Spoorwegen) en Michel Claes (Water), Executief Secretaris Koen De Mey en Joris Kerkhofs van de belangengroep Water. 

De International Transport Workers' Federation (ITF) is een wereldwijde organisatie en vertegenwoordigt meer dan 4,6 miljoen werknemers in de vervoerssector. 760 vakbonden, waaronder ACV Transcom, in 154 landen zijn aangesloten bij het ITF. Meer details over ITF vind je op www.itfglobal.org .

Wat is het ITF-congres?
Het congres vindt om de 4 jaar plaats. Het is het hoogste besluitvormingsorgaan waar vertegenwoordigers van de aangesloten vakbonen in staat zijn om te stemmen over de koers die de ITF zal varen de komende jaren tot het volgende congres.

Het congres kiest ook ITF’s Executive Board, President, Vice Presidents and General Secretary. Het keurt tevens het werk van de afgelopen vier jaar goed of niet goed en stelt de agenda samen voor de volgende 4 jaar. De verslagen van de verschillende sectoren, die elkaar tijdens het congres ontmoeten, worden ook aan het congres voorgelegd voor goedkeuring.

Momenteel volgen we al de voorafgaande conferentie over klimaatverandering en het beleid dat de internationale vakbeweging hieromtrent zou moeten voeren. Vanavond zullen we hierover een post op de blog plaatsen (vergeet niet dat er een tijdsverschil van 7 uur is). Wie nu al meer informatie over het congres wil consulteren of foto's wil bekijken kan al terecht op http://www.itfcongress2010.org/ 

Edito Transcom Info juli 2010: Op zoek naar evenwichten

Het ACV-Congres lonkt om de hoek. In september zullen onze militanten een tweede keer geconsulteerd worden om onze amendementen die we eind oktober op het congres zullen verdedigen, definitief vorm te geven. Het congres zal vooral uitkijken naar de visie van onze centrale op duurzaam transport en groene fiscaliteit. In het licht van de voorbije federale verkiezingen hebben we echter onze ideeën in avant-première al aan de nieuwe federale bewindvoerders bekend gemaakt. Op hun schouders rust immers een immense verantwoordelijkheid. Er moet bespaard worden, maar tegelijkertijd mag de economie niet worden afgeremd. Deze evenwichtsoefening wordt nog moeilijker gemaakt doordat we ons – tevens noodzakelijke – klimaatdoelstellingen hebben opgelegd. Op elk van deze domeinen speelt transport een enorme rol. Als we nu besparen door minder te investeren in infrastructuur, stellen we de heropleving van de economie onherroepelijk uit. En als we dan kiezen voor investeringen, laten we die keuze dan afhangen van het effect op het milieu of kiezen we vanuit een meer pragmatisch standpunt? Wij trekken alvast de kaart van de multimodaliteit omdat elke transportmodus zijn voor- en nadelen heeft en de keuze voor een transportmiddel moet afhangen van economische, maar ook van ecologische en sociale factoren. We zijn dus in deze crisistijden steeds op zoek naar evenwichtige keuzes, maar wat we van deze regering verwachten is dat het de juiste keuzes zijn. De ministers moeten ervoor zorgen dat we een zorgeloze toekomst tegemoet kunnen gaan. Want zolang het belangrijkste evenwicht, dat van de begroting, niet werd gevonden, is er slechts één de dupe en dat is Jan Modaal. We kunnen alleen maar hopen dat dit evenwicht op een sociaal verantwoorde manier kan worden bereikt. Ondertussen wensen we u een deugddoende en zorgeloze vakantie toe.

Edito Transcom Info mei 2010 : Crisisfobie

Elke avond probeer ik me te vermannen bij het aanzetten van het televisietoestel. Elke avond wil ik het journaal bekijken, maar word ik overvallen door een vreemde soort angst. Ik probeer het te verdringen, maar ik vrees dat ik lijd aan crisisfobie. Omdat het woord nog niet in Van Dale staat probeer ik er zelf maar een definitie aan te geven: een angst veroorzaakt door een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat je op het punt staat een woord te horen of te lezen dat eindigt op -crisis. Laat ons even het rijtje afgaan: het begon met een kredietcrisis, die overging in een financiële crisis en uitmondde in een economische crisis. Gedurende twee jaar werden we overspoeld door deze termen en net wanneer het dieptepunt voorbij is en we uit het diep dal aan het klimmen zijn, komt als een deus ex machina de Griekse schuldencrisis aankloppen. Een crisis die ons met de neus op de feiten drukt, die ons waarschuwt dat een land niet meer zelf beslist over het sociaal overleg dat zich binnen zijn grenzen afspeelt. Het waren immers de buitenlandse kredietverstrekkers die Griekenland zware voorwaarden oplegden. Sociale verworvenheden werden er teruggeschroefd zonder sociaal overleg. Is dit het begin van een Europese sociale crisis? Enkele landen zitten immers al in de wachtkamer. Portugal en Spanje doen er alles aan om aan een obligatiecrisis te ontsnappen. En België? België grossiert in crisissen, maar dan op een totaal ander terrein: institutionele crisis, regeringscrisis, regimecrisis en door het arrest van het Grondwettelijk Hof uit 2003 volgt door het ongrondwettelijk karakter van de kieskring BHV in juni waarschijnlijk nog een verkiezingscrisis. We kunnen alleen maar hopen dat de politici zeer snel uit de huidige impasse geraken zodat ze zich zo vlug mogelijk op de sociale en economische uitdagingen kunnen storten. Misschien kan een grotere Belgische crisis dan nog worden afgewend. Zoveel verschillende crisissen in deze korte edito…Ik hoop dat u niet besmet werd met mijn crisisfobie. En dan hebben we het nog niet gehad over de klimaatcrisis...

Edito Transcom Info april 2010 : Een nieuwe generatie militanten

Wie gebeten wordt door de vakbondsmicrobe, laat ze nooit meer los. Het is typerend voor militanten dat ze niet alleen hun nek uitsteken, opkomen voor andermans rechten, maar ook een enorm engagement koppelen aan hun bewegingswerk. Het is iets zeldzaam geworden omdat de huidige maatschappij gekenmerkt wordt door individualisme, geldzucht en een weloverwogen vrijetijdsindeling die de ruimte voor idealen en engagementen de kop indrukken. ACV-Transcom is zijn militanten enorm dankbaar, want zij zijn als schakel tussen de leden en de vrijgestelden de steunpilaren van de organisatie. Deze militanten die gedurende jaren hun stem hebben laten horen in de vele debatten, die een enorme kennis hebben opgedaan, zouden hun mondigheid, hun vaardigheden en vooral het vuur dat ze in zich dragen, moeten kunnen doorgeven aan een jongere generatie om hun werk op termijn verder te kunnen zetten. Vakbondswerk vergt inspanningen, maar het zijn inspanningen die lonen. De resultaten die we na tientallen jaren van syndicale strijd hebben behaald, zijn immens. De plaats die we nu in het sociaal overleg hebben verworven, moeten we behouden. Aanvallen van sommige politieke partijen en werkgeversorganisaties tonen aan dat we niet op onze lauweren kunnen rusten. En daarom moeten we ons nú al voorbereiden om de syndicale fakkel aan een jongere generatie te kunnen doorgeven. Deze edito is geen veredelde advertentie, maar een warme oproep naar iedereen die zich geroepen voelt om in het maatschappelijk debat zijn of haar stem te laten horen en wil opkomen voor anderen. We zullen in de nabije toekomst inspanningen blijven leveren om jongeren, die ergens in zich misschien wel weten dat 'de vakbond' wellicht iets voor hen is, maar de stap niet durven zetten, over de streep te trekken. Wie daarop niet wil wachten en nu al overtuigd is, klopt maar al aan bij een van onze vrijgestelden. We moeten immers vandaag starten om de toekomst van morgen vorm te geven.

Edito Transcom Info maart 2010

Zelfs de spannendste whodunit van alle boeken die Pieter Aspe ooit schreef, moest het afleggen tegen wat zich na de ramp in Buizingen in de media afspeelde. Allen gingen ze op zoek naar wie de verantwoordelijkheid draagt voor een van de ergste treinrampen uit onze spoorgeschiedenis.  Was het de huidige top, was het Vinck, Schouppe of Paelinck of ligt de verantwoordelijkheid bij de politici van de jaren 80, die de nodige budgetten niet konden vrijmaken voor het noodstopsysteem, of was het de fout van de Europese Commissie, die te lang draalde om de standaard van het veiligheidssysteem vast te leggen. De media willen maar al te graag de laatste bladzijde van een thriller schrijven waarin de schuldige wordt ontmaskerd, maar in dit verhaal gaat het niet om schuld. Niemand nam immers een beslissing die geleid heeft tot deze ramp. Er zijn wel oorzaken: budgetten, technische belemmeringen, opleiding, werkdruk,… Zijn er dan verantwoordelijken? We stellen inderdaad vast dat CEO’s  rijkelijk vergoed worden om verantwoordelijkheid te willen nemen, maar dat ze steeds de dans willen ontspringen. En elke keer moet de kleine man het ontgelden. Mismanagement bij Carrefour en de leiding zet 1700 mensen op straat. De verantwoordelijken voor de financiële crisis krijgen opnieuw bonussen voor het geleverde werk. Niet genoeg winst voor Opel en de top beslist om de fabriek in Antwerpen te sluiten, met een sociaal drama voor 2700 mensen als gevolg. De enige conclusie is dat managers te veel worden betaald voor een verantwoordelijkheid die ze toch niet willen opnemen. Zijn we als vakbond idealistisch als we van een herverdeling van de rijkdom blijven dromen? Waarom worden de rijken almaar rijker en de armen almaar armer? Moeten we Aspe aan de kant leggen en steeds maar het kortste gedicht van Herman De Coninck zaliger herlezen met als titel 'Sprookje': 'Er was eens een man die altijd rechtvaardig was'? Jammer genoeg zit in dit ene gedicht meer waarheid dan in alles wat de werkgevers als excuus uitkramen.

Vorige maand was er een manifestatie voor meer en betere jobs met meer respect voor onze werknemers. 35000 mensen kwamen met ons manifesteren voor sociale rechtvaardigheid. Hebben we dan niet al genoeg problemen in eigen land ? Slaat de crisis al niet hard genoeg in ons gezicht om ook nog eens aan internationaal vakbondswerk te doen? Het antwoord is simpel. Het antwoord is neen. De wereldeconomie is een complex gegeven, maar een constante hierin is dat werkgevers het menselijk kapitaal als een kost zien en dus steeds op zoek gaan naar landen waar de lage loonvoorwaarden een kostenbesparende factor zijn. Transport en communicatie waren en zijn de katalysatoren voor deze globalisering. Laat ons immers niet vergeten dat miljoenen mensen over de hele wereld in een van onze sectoren werken en dat van hen ook een grotere productiviteit en flexibiliteit wordt gevraagd ter wille van de werkgevers die zo nodig 10000 kilometer verder een product willen vervaardigen. Laat ons ook niet vergeten dat in onze sectoren ook veel vrouwen werken. Vrouwen die door de globalisering hun loon zien inkrimpen en hun arbeidsvoorwaarden zien verminderen. En dit terwijl ze al ongelijk loon kregen voor gelijk werk, gediscrimineerd werden en vaak te maken krijgen met seksuele agressie of intimidatie. ACV-Transcom vindt het belangrijk zich te blijven engageren op internationaal vlak en zich daarbij te blijven inzetten voor gelijke rechten voor vrouwen in onze sectoren. We vonden het dan ook belangrijk om interviews, getuigenissen van vrouwelijke militanten in de aanloop van de internationale vrouwendag op 8 maart als een rode draad door deze Transcom Info te laten lopen. Ook vindt u een verslag van het opheffingscongres van FIOST, een wereldvakbond voor transportwerknemers, waarvan onze centrale gedurende decennia het voorzitterschap waarnam. Waarom we ermee ophielden en waarom we ons aansluiten bij ITF vindt u terug in hetzelfde artikel. Veel leesplezier !

ACV-Transcom reageert op het ongeval in Buizingen

ACV-Transcom wenst op een waardige en serene wijze te reageren op het spoorwegongeval te Buizingen.  Al onze aandacht gaat hierbij in eerste instantie naar de gekwetsten en naar de familie van de overledenen. Veel menselijk leed werd veroorzaakt en moet verwerkt worden.
ACV-Transcom roept niet op tot actie maar begrijpt de emotionele reactie van een gedeelte van de treinbestuurders, zij hebben immers een collega verloren. Velen zitten in zak en as.Wij wensen dat het onderzoek naar de oorzaak van het ongeval in alle neutraliteit kan verlopen zodat alle omstandigheden, die tot deze catastrofe geleid hebben, kunnen ontrafeld worden om een dergelijk drama te voorkomen.
Wij gaan ten volle in op de uitnodiging van Minister Inge Vervotte om, samen in dialoog met het management en de overheid, de inspanningen om de veiligheid van de reizigers en het spoorwegpersoneel te garanderen, verder kracht bij te zetten.De veiligheid van het vervoer per spoor blijft immers voor ACV-Transcom de grootste prioriteit. 

Edito Transcom Info januari 2010

ACV-Transcom wenst u zowel op privé als op professioneel vlak een vreugdevol en gelukkig 2010. De nieuwjaarsperiode is traditioneel hét moment van het jaar om terug te blikken. In een periode dat op elk radiostation de muzikale parels uit het verleden worden uitgezonden, maken wij als vakbondsmensen ook onze lijstjes op om stil te staan bij de uitdagingen van 2010 en te kijken naar de verdere toekomst. In onze Top 10 komen volgende dossiers zeker voor: de hulppostbodes, het afblokken van de uitbreiding naar 3 bagageafhandelaars op Zaventem, B-Cargo, de terugval van de tewerkstelling in de diamantsector, de strijd tegen de dreigende uitsluiting van de zelfstandige vrachtwagenchauffeurs uit de arbeidsrichtlijn, de nodige relance van de havenactiviteiten, de besparingen bij de VRT en de integratie van de telecombedrijven. Het is duidelijk dat al onze sectoren getroffen zijn door de economische crisis. En het ziet er niet naar uit dat 2010 een gunstiger klimaat zal scheppen. De verlenging van de crisismaatregelen is een zeer goede zaak om veel mensen het hoofd boven water te kunnen helpen houden, maar het zijn tijdelijke oplossingen voor een tijdelijk probleem. Op langere termijn zijn keuzes nodig die onze economie kunnen profileren in een geglobaliseerde wereld. Keuzes die financiële middelen vereisen. Het is daarom des te schrijnender dat onze beleidsverantwoordelijken er niet in slagen de staatsschuld te laten inkrimpen. De psychologische grens van 100% van het BNP is bijna bereikt. In concrete cijfers wil dat zeggen dat ze oploopt tot 352 miljard EUR of meer dan 50 keer de omzet van een bedrijf als Belgacom. Dit komt erop neer dat veel geld moet worden gepompt in het afbetalen van de schuld in plaats van de nodige injecties te kunnen geven in maatregelen die de werkloosheid doen inkrimpen, jobcreatie bevorderen en een innovatie- en ontwikkelingsbeleid stimuleren. Hopelijk heeft de regering ook een Top 10 opgemaakt en vinden we deze woorden erin terug. Gelukkig Nieuwjaar !!

ACV-Transcom blogt

ACV-Transcom wil jouw mening kennen. Het is daarom dat we deze blog opgestart hebben. We zullen regelmatig nieuws posten, waarop u kan reageren. Vakbondswerking kan pas slagen als de vakbond de leden informeert, maar ook als de leden en militanten hun mening aan de vakbondsverantwoordelijken te kennen geven. Veel schrijfgenot !!